Met spoed terug uit Mozambique

Ondertussen alweer ruim een week terug van Mozambique. We zouden eigenlijk in totaal ongeveer 3,5 week blijven, maar er kwam een hond tussen die 2 mensen had gebeten en mogelijk Rabies had! Ik zal maar bij het begin beginnen…
We vertrokken naar Mozambique met z’n vieren: West (zoon vd eigenaar), Charl (vriend van hem), Victoria (vrouw van Charl) en ik. Het was een lange rit in de auto, alles bij elkaar ruim 10u. Moz is een groot verschil met Zuid-Afrika, in ieder geval het deel wat ik gezien heb. Er is heel veel armoede en je ziet eigenlijk geen grote steden, alleen maar kleine dorpjes overal. We zagen geen moderne gebouwen, rijke mensen enz. Volgens mij zijn die er wel maar meer in Maputo, de hoofdstad en enige echt grote stad. Hoe dan ook, het is een supermooi land. We reden steeds verder naar de kust toe en het werd met de kilometer mooier. Het zag eruit als een regenwoud, heel groen. Wij verbleven aan de kust, echt nog geen 50 meter van het strand af. Een gebied met heel veel palmbomen, hoge duinen, een leeg en prachtig strand en een heerlijk klimaat. De eerste 2 dagen was het wat kouder met een klein beetje regen, maar daarna was het elke dag 30 graden en echt strandweer. De bevolking is ook heel erg vriendelijk. Er is bijna geen criminaliteit in Mozambique, hooguit wat kleine diefstallen. Het is dan ook veilig om als vrouw alleen daar rond te lopen. We hebben kennis gemaakt met een aantal eigenaren van winkeltjes in het dorpje Dongoene, ongeveer een half uur rijden op heel slechte wegen. Die wegen worden later nog verbeterd. West en zijn vader hebben daar een project opgezet. Ze bouwen alles bij elkaar 20 vakantiehuizen, 10 op de duinen en 10 meer landinwaarts. En voor echt goede prijzen! Het goedkoopste huis is geloof ik 6000 € en het andere huis met meer slaapkamers 10.000 € en ik heb de ontwerpen gezien, geloof me het ziet er supergoed uit. Dus mocht iemand interesse hebben, let me know ;) Maar goed, ze zijn net begonnen dus het zal nog wel 1 a 2 jaar duren voordat het af is. Er komt ook een lodge bij met een restaurant. Op dit moment, staat er alleen een kamp voor de werknemers en zijn ze bezig met een bron voor water te bouwen en de weg boom/struikvrij te maken en te verbeteren. Charl en West waren overdag dus druk aan het werk en ik en Victoria vermaakten ons op het strand of in de omgeving. In de zee vlakbij het strand zie je een schip en aan de andere kant een sleepboot met containers, beide gestrand een tijdje geleden. We zijn er op geklommen en hebben t van binnen bekeken, er was weinig meer te zien. Ze hadden alles al leeggehaald. We hebben ook nog gesnorkeld. Het was jammer genoeg niet heel helder water, maar toch wel een aantal mooie vissen kunnen zien. West ging speervissen, maar er was niet heel veel te schieten. We hadden eigenlijk iets verder moeten gaan waar de grote vissen zitten. Maar ja, dus ook haaien :p Hij ging wel met z’n kajak die kant uit, maar krijgt elke keer kingfish aan z’n haak. Veel te groot natuurlijk, dus die heeft al een hengel gebroken. Volgende keer willen ze hun motorboot meenemen en het daarmee proberen, dat zal wel beter gaan denk ik. In ieder geval vermaakten we ons wel. Maar er waren dus 2 puppies. Eén van West z’n werknemers had ze meegenomen. Hij had ze gevonden langs de straat helemaal verwaarloosd dus wel zielig, maar hij had het niet overlegd met West, die eigenlijk helemaal nog geen honden wilde. Ze waren er nu dus gewassen en al. En hij zou eigenlijk prikken meenemen voor ze tegen wormen en andere ziektes, maar in de haast vergeten. De eerste paar dagen waren ze nog vrij normaal. Kuta was de ene hond, hij was altijd al een vechtersbaasje, en Dongoene de andere. Kuta werd steeds gekker en gekker. Hij viel Dongoene meer aan, maar we zochten er niets achter omdat hij dat altijd al deed. Later begon hij ook ons aan te vallen! Het begon bij mij, hij probeerde me te bijten maar het was niet meer dan een lichte huidbeschadiging. Ik probeerde hem alleen maar uit de tent te jagen, waar hij niet mocht komen. Een paar dagen later beet hij Victoria, die helemaal niets deed en gewoon naar haar tent liep. Hij beet haar achterin haar been. En later beet hij West ook op dezelfde plek. Zolang je helemaal niet bewoog met hem in de buurt was het prima. De dag erna werd-ie nog gekker. Hij viel de auto aan en een peddel. Toen dachten we hm dit kan zo niet doorgaan dus we bespraken hoe we hem konden doodmaken. Niemand van ons wilde hem eigenlijk afmaken, dus het werd wel een probleem. Tot op een zondag de klerenwasser kwam. We zeiden eerst tegen hem wil jij ‘m niet meenemen? Ja dat wilde hij wel…totdat hij zag hoe gek de hond was. Toen zei hij: No, no, no.. where’s the hammer? Hij wilde de hond serieus afmaken daar ter plekke terwijl de andere hond kon toekijken. Dus wij zeiden nou, doe maar daar verderop. Uiteindelijk heeft hij de hond met een paal op z’n kop geslagen, hij was in 1 klap dood. We hadden nog wel aan Rabies gedacht, maar we konden niet bedenken hoe de hond het gekregen kon hebben aangezien er geen andere honden/katten in de buurt zijn. Dus verder hadden we er niet echt bij nagedacht. West belde z’n vader een paar dagen later en vertelde het verhaal, die dacht er verder ook niet echt bij na. Totdat hij het aan z’n vrouw vertelde, die gelukkig wel d’r verstand erbij had en hem meteen liet terugbellen omdat het wel eens Rabies kon zijn. Alleen hebben we geen bereik in het kamp, we moeten een hoge duin op om te bellen/berichten te ontvangen dus ze kregen ons niet te pakken. Ze stuurde haar man en andere zoon direct naar Mozambique en stuurde ons smsjes. Per toeval ging ik die ochtend erna berichten checken zodat ik die van haar las. West belde direct daarna z’n moeder en kreeg te horen dat z’n vader al door de grens heen was en bijna bij ons kamp moest zijn. En inderdaad een uurtje later stond hij op de stoep. Wij hadden ondertussen onze spullen al gepakt en stonden klaar om te vertrekken. Die avond kwamen we aan in Nelspruit en we hadden daar overnacht. We waren die avond naar een kliniek geweest, maar niemand kon ons iets vertellen. Ze wisten niet eens echt wat Rabies was, de syptomen enzo. Dus daar schoten we ook niets mee op. De invaldokter die er die avond was zei wel dat als de 2 mensen die gebeten waren echt Rabies hadden dat ze het wel konden vergeten. Niet zo letterlijk, maar het kwam er wel op neer. Niet het slimste wat hij kon doen, iedereen was meteen in paniek. De dag erna gingen we er weer heen, dit keer naar een andere dokter met iets meer verstand. Hij kon ons wel een aantal dingen vertellen, maar toen hij hoorde dat de honden huisdieren waren, zei hij dat het toch haast niet om Rabiës kon gaan. Ze kregen wel een prik alvast. (Rabogam) We hadden trouwens het hoofd van de hond meegenomen naar Zuid-Afrika om te laten onderzoeken. Niet de leukste klus voor degene die het hoofd moest afhakken trouwens :p Maar het hoofd bleek dus positief, hij had inderdaad Rabies. De dokters stonden vast raar te kijken. Wij waren ondertussen nog meer in paniek, omdat die ene dokter had gezegd dat het al te laat zou zijn voor injecties. Gill had ongeveer het hele land afgebeld voor informatie aangezien het ook niet heel duidelijk op internet stond. Eindelijk een dokter die er alles vanaf wist in Durban en zei dat het niet te laat was en dat we meteen met alle injecties moesten beginnen. Dus dat deden we. Het zijn er 6 in totaal, waarvan 5 in de komende weken (heb er al 3 gehad) en de laatste is pas over 90 dagen. We krijgen alle 4 injecties omdat het via speeksel wordt verspreid, dus een lik op een open wond kan genoeg zijn. We weten pas over een jaar of het over is. Maar tot nu toe gaat het allemaal prima met ons!

Pff nou een heel verhaal! Volgende keer zal ik het wat korter houden ;) Maar in ieder geval, Mozambique en alles daar was super en ik hoop dat ik in de tijd dat ik hier ben nog een keer terug kan. Rabies kunnen we in ieder geval niet meer krijgen :p

Foto’s komen snel!

Milia, as photos vai ser muito rápido no meu website ;) Beijinhos***